شاید شما هم شنیده باشید بازیکنی که با پارگی رباط صلیبی زانو مواجه می شود همچون چینی بندزده ای است که هر تلنگری می تواند آن را از هم بپاشد. از این رو کسانی که این نوع مصدومیت را تجربه می کنند علاوه بر آن که باید تحت عمل جراحی قرار بگیرند و چند ماهی هم دور از میدان های ورزشی باشند همواره با این نگرانی روبه رو هستند که آیا دوباره می توانند مثل گذشته ورزش کنند، تمرین های سنگین انجام دهند و بدرخشند و اگر این اتفاق بیفتد تا پایان عمر ورزشی شان از تکرار آن هراس دارند. 
        اما مصدومیت رباط صلیبی زانو که در علم پزشکی از آن به عنوان آسیب دیدگی هایACL یاد می شود چیست؟ چه عاملی باعث ایجاد آن می شود و در صورت رخ دادن این مصدومیت برای رسیدن به شرایط ایده آل و بهبود کامل چه سیری باید طی شود؟
    
    دلایل اصل بروز آسیب دیدگی 
    کارشناسان در توضیح آسیب دیدگی ورزشکاران ۴ عامل ساختار بدنی و آناتومی ورزشکار، آمادگی جسمانی وی، زمین های ناهموار و غیراستاندارد و برخوردهای اجتناب ناپذیر میان ورزشکاران را به عنوان مهم ترین عامل برمی شمارند.
    ساختار بدنی و آناتومی هر فرد با فرد دیگر متفاوت است، برمبنای همین تفاوت هاست که در ۲ صحنه مشابه ممکن است یک ورزشکار با مصدومیتی جدی مواجه شود و ورزشکار دیگر هیچ اتفاقی برایش رخ ندهد. در حقیقت استعداد بدنی ورزشکار تعیین کننده است.
    اما آمادگی جسمانی مهم ترین علت در پیدایش مصدومیت های جدی است. مطالعات نشان داده است ورزشکاری که دوره آمادگی جسمانی را بخوبی پشت سر گذاشته باشد و از ابتدای دوره ورزشی زندگی اش اصول بدنسازی را رعایت کرده باشد با ورود به فضای مسابقه های رسمی و حرفه ای کمتر دچار این نوع آسیب دیدگی ها می شود.
    در نهایت عامل ناهمواری زمین و غیراستاندارد بودن آن و همین طور برخورد میان بازیکنان در زمین مسابقه در اختیار ورزشکار نیست و بخصوص در مورد اول در کشور ما بسیار به ورزشکاران لطمه می زند.
    مصدومیت های ACL مرتبط با رباط صلیبی زانو بیشتر در میان اسکی بازان دیده می شود. پس از اسکی، فوتبال، کشتی و بسکتبال ورزش هایی هستند که ورزشکاران را بیشتر در معرض خطر قرار می دهند، اما فوتبال کشورمان طی چند فصل اخیر آمار قابل توجهی از آسیب دیدگی هایACL را به خود اختصاص داده است. این که چرا در فوتبال ایران این اتفاق رو به افزایش است دلایل متعددی دارد که به بررسی آن خواهیم پرداخت. نکته مهم تر این که در همه آسیب دیدگی ها بجز در مواردی معدود، بازیکنانی که رباط پاره کرده اند برای بازگشت پرقدرت به میدان و دست یافتن به شرایط آرمانی و ایده آل همواره با مشکلاتی جدی روبه رو بوده اند، در حالی که در ورزش دنیا امروزه پارگی رباط صلیبی دیگر پایانی برای عمر ورزشی یک ورزشکار محسوب نمی شود.
  
    
    سیستم زندگی ورزشکاران ایرانی غیرحرفه ای است
    سعید آلوسی که بدنساز ۱۴ رشته در تیم های ملی بوده و هم اکنون در کنار سپاهان اصفهان است در مورد افزایش آمار پارگی رباط صلیبی زانو بین فوتبالیست های ایرانی به سایت تربیت بدنی گفت : تمام این اتفاقات به سیستم غیرحرفه ای زندگی ما ایرانی ها برمی گردد. بازیکن وقتی حرفه ای کار نمی کند و حرفه ای حرف نمی زند، حرفه ای هم تمرین نمی کند. در فوتبال ایران فصل آمادگی جسمانی بازیکنان هرگز طبق اصول استاندارد جدی گرفته نمی شود. انسان، آهن نیست، ماهیچه، تاندون و مفصل یک ظرفیتی دارد که اگر خارج از آن ظرفیت فشار وارد کنیم ضربه می خورد. وی ادامه می دهد: در دوره بدنسازی آن طور که باید از بازیکن کار کشیده نمی شود، ماساژ درمانی، آب درمانی، تغذیه و استراحت جدی گرفته نمی شود و مهم تر از آن وقتی بازیکن آسیب دیدگی جزیی خطرناکی دارد که ممکن است حاد شود به او اجازه بازی داده می شود. اینها از عوامل مهمی است که در افزایش آمار پارگی های رباط صلیبی و مینیسک نقش دارد.
    آماده نبودن بازیکنان در دوران بدنسازی، زیر بار تمرین های سنگین نرفتن و استفاده نکردن از مربیان حرفه ای بدنسازی آنها را در معرض خطر پارگی رباط صلیبی زانو قرار می دهدآلوسی در خصوص اقدامات لازم برای بهبود کامل در مصدومانACL می گوید: علاوه بر آن که باید طبق دستور پزشک به مرور از تمرین های سبک به سنگین پیشرفت و هرگز برنامه را به میل بازیکن تغییر نداد نباید فراموش کرد که عوامل جانبی دیگری از جمله مسائل روانی و استراحت در بهبود بازیکن نقش دارد. ساعت ۱۰ شب تا یک بامداد ساعت رشد بافت ها در بدن است. چند فوتبالیست را می شناسیم که این ساعت مشغول خواب و استراحت باشد؟ به مسائل روان شناسی برای برخورد با آسیب دیدگی های چقدر اهمیت می دهیم؟ در این زمینه ما در ایران واقعا ضعیف کار می کنیم و اهمیت نمی دهیم.
      رباط صلیبی چطور پاره می شود؟
    اما این مصدومیت چگونه رخ می دهد؟ انجام تمرین های آمادگی جسمانی روی عضلات چهارسر ران بدون در نظر گرفتن نقش عضلات همسترینگ و پشت پا باعث ایجاد نوعی ناهماهنگی در عضلات زانو می شود. به این ترتیب که یک طرف قوی و طرف دیگر ضعیف شده و منجر به بی تعادلی می شود و در نهایت مصدومیت در ناحیه زانو بخصوص پارگی رباط صلیبی را ایجاد می کند، در انجام کلیه تمرین های ورزشی و آمادگی جسمانی باید توجه داشت که عضلات جانبی ران (برون گرداننده و درون گرداننده) به یک اندازه تقویت شوند.

  توصیه هایی برای مصدومان
    در حال حاضر دکتر رازی، ابراهیمیان و حیدریان در تهران و دکتر رضازاده،جباری و چابک از جراحان حاذق ارتوپد در شیراز هستند که طبق آمار حداقل در هفته ۴ یا ۵ نفر را از ناحیه رباط صلیبی زانو جراحی می کنند. توصیه کلی برای بیمارانی که تحت این عمل جراحی قرار می گیرند به شرح زیر است.
    پس از گذراندن درمان های اولیه فیزیوتراپی باید برای حرکات دشوارتر به مرور آماده شد. بازپروری و بازسازی پس از ۶ هفته استراحت مطلق آغاز می شود. بتدریج تمرین های ویژه فیزیوتراپی زیر نظر فیزیوتراپ متخصص انجام می شود و بین ماه چهارم و پنجم پس از عمل بسته به شرایط بازیکن پزشک جراح اجازه دویدن می دهد و از ماه پنجم به بعد کار میدانی آغاز می شود و حداقل ۶ ماه زمان لازم است تا بازیکن مصدوم به شرایط گذشته برگردد که پزشکان معتقدند با توجه به پیشرفت علم و فناوری احتمال بازگشت بازیکن به دوران اوج بالای ۹۵ درصد است به شرط آن که مسیر لازم به درستی طی شود.
    امید به آینده شرط اصلی موقعیت بازیکنانی است که کابوس پارگی رباط را تجربه می کنند، این اتفاق شاید یک مصدومیت تلقی شود، اما می تواند سدی برای رسیدن به آرزوهای یک ورزشکار باشد اگر تصور کند که پارگی رباط صلیبی او را به چینی بند زده تبدیل کرده است. وقتی علم می گوید این اتفاق پایان راه نیست باید ایراد کار را در خواست و انگیزه بازیکنان جستجو کنیم.

حال روابط عمومی تربیت بدنی بخش گله دار طی مصاحبه ای با دکتر رازی تقریبا نفر اول جراح زانو در ایران به جزئیات بیشتری در مورد علل و درمان رباط صلیبی پرداخته است.